Το κατευθυντήριο νήμα του τεύχους εμπνέεται από την ψυχαναλυτική θεωρία και σκέψη. Τον τόνο δίνει εξάλλου το άρθρο του Σ. Μανωλόπουλου που ανοίγει τον τόμο, ο οποίος ακολουθώντας τον D. Winnicot θέτει μια σειρά από σημαντικά ζητήματα: τι βιώνει το βρέφος όταν έρχεται αντιμέτωπο με την απώλεια της παντοδυναμίας του, πώς η μητέρα ως βοηθητικό εγώ παίζει κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη του μεταβατικού χώρου, ποιες ποιότητες επιστρατεύει σε ψυχικό επίπεδο για τον σκοπό αυτό; Σημαντικά ερωτήματα στα οποία η εμβάθυνση της κλινικής έρευνας μπορεί να δώσει κάποιες πρώτες απαντήσεις.
Το άρθρο αυτό ανοίγει μια συζήτηση στην οποία αξίζει να συμπεριλάβει κανείς τις απόψεις του S. Freud, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο προσπάθησε να σκεφτεί τις σχέσεις ψυχανάλυσης και παιδιατρικής. Ο Freud δείχνει να περιμένει αρκετά από τους παιδιάτρους. Ίσως θα άξιζε σήμερα να σκεφτούμε πώς και εμείς με την σειρά μας θα βρούμε καλύτερους τρόπους να προσφέρουμε στους παιδιάτρους πράγματα που περιμένουν από εμάς.
Ο M. Parsons κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ενάντια στην σοβαροφάνεια που μπορεί να κατατρέχει τους θεραπευτές και την θεραπεία. Αντλεί βέβαια τις ιδέες του από τις ψυχοθεραπείες ενηλίκων, αυτές όμως μπορούν να βρουν άμεση κλινική απήχηση σε όσους ασχολούνται με πολύ μικρά παιδιά και έρχονται αντιμέτωποι με το χιούμορ τους. Η θεραπευτική δουλειά με ενήλικες εξάλλου συνεχίζει να αποτελεί σήμερα έναν από τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να φτάσουμε στο βρέφος.
Η Μ Ντάβου κατορθώνει να πετύχει μια εμπεριστατωμένη ανασκόπηση των σύγχρονων γνωσιακών ερευνών γύρω από την ανάπτυξη της σκέψης στο βρέφος σε μια γόνιμη προσπάθεια να γεφυρώσει τα γνωσιακά δεδομένα με τις ψυχοδυναμικές θεωρήσεις.
Η Ε. Λαζαράτου συνθέτει τις ψυχαναλυτικές έρευνες γύρω από τον αυτισμό με τον αναγκαίο πραγματισμό που επιβάλλει η κλινική δουλειά, εισάγοντας συγχρόνως νεότερες γνωσιακές αντιλήψεις σε μια θεραπευτική δουλειά που εμπνέεται από την ψυχοδυναμική θεώρηση..
Η Ε. Βλαχάκη συνθέτει τα ψυχαναλυτικά δεδομένα γύρω από τον δερμικό εαυτό του βρέφους , εισάγοντας έτσι το άρθρο της Αθανασίου - Popesko, η οποία μέσα από την λεπτομερή παρουσίαση ενός περιστατικού, μας δείχνει αναλυτικά πώς το βρέφος περνά στον ψυχικό χώρο των σχέσεων με το αντικείμενο ενώ συγχρόνως κρατά τους δεσμούς που του επιτρέπουν να αισθάνεται σε συνέχεια με τον εαυτό του.
Τέλος η Ο Πανοπούλου – Μαράτου κλείνει το τεύχος παρουσιάζοντας μια όψη του σημαντικού έργου του S. Lebovici.
